δυσαίων

δυσαλγής

δυσάλγητος
δυσ·αλγής, ής, ές [ῠ] qui cause une souffrance cruelle, Eschl. Ag. 1164 ; Plut. M. 106d, 659d ; Q. Sm. 7, 625.
Étym. δ. ἄλγος.