δυσεξαρίθμητος

δυσεξάτμιστος

δυσεξέλεγκτος
δυσ·εξάτμιστος, ος, ον [ῠ] d’une évaporation difficile, Gal. 2, 392.
Étym. δ. ἐξατμίζω.