δυσέξιτος

δυσέξοδος

δυσέξοιστος
δυσ·έξοδος, ος, ον [ῠ]
1 dont l’issue est difficile, Arstt. Pol. 7, 11 ; Lyc. 1099 ; Paus. 2, 31, 1 ||
2 dont l’issue est funeste, fig. Hpc. 1133b.
Étym. δ. ἔξοδος.