δυσήκεστος

δυσηκοέω-οῶ

δυσηκοΐα
δυσηκοέω-οῶ [ῠ] avoir l’ouïe dure, Antyll. (Orib. 2, 411 B.-Dar.) A. Tr. 3, 56 ; P. Eg. 79, 7.
Étym. δυσήκοος.