δυσηκοέω-οῶ

δυσηκοΐα

δυσήκοος
δυσηκοΐα, ας (ἡ)
1 dureté de l’ouïe, Plut. M. 1073d ; P. Eg. 79, 48 ||
2 fig. indocilité, Plut. M. 794d.
Étym. δυσήκοος.