ἐνενηκονταέξ

ἐνενηκονταετής

ἐνενηκοντάπηχυς
ἐνενηκοντα·ετής, ής, ές [ᾰ] de quatre-vingt-dix ans, nonagénaire, Spt. 2 Macc. 6, 24, Phil. 1, 606 ; Luc. D. mort. 27, 17.
Étym. ἐ. ἔτος.