ἐσχατάω

ἐσχατεύω

ἐσχατιά
*ἐσχατεύω [] (seul. part. prés.) être à l’extrémité, Th. C.P. 5, 1, 3 ; Plut. M. 366b ; ἐσχ. τῆς Ἀρκαδίας, Pol. 4, 77, 8, être à l’extrémité de l’Arcadie.