εὐδαιμόνισμα

εὐδαιμονισμός

εὐδαιμονιστέος
εὐδαιμονισμός, οῦ (ὁ)
1 action de regarder comme heureux, Arstt. Rhet. 1, 9, 34 ; Nic. 4, 7, 13 ; Plut. Pel. 34 ; Luc. Dom. 5 ||
2 faveur de la fortune, bonheur, Plut. Syll. 6 ; Diog. Ep. 12.
Étym. εὐδαιμονίζω.