ἐξαίφνης
ἐξαιφνίδιοςἐξ·αίφνης, adv. tout
à coup, subitement, Il. 17, 738, etc. ;
Pd. O.
9, 56 ; Eschl.
Pr. 1077 ;
Soph. O.C.
1610 ; avec un
part. ἄν τι δόξειεν ἀκούσαντι
ἐξαίφνης, Plat. Crat. 396b, il en jugerait ainsi aussitôt après avoir
entendu.
Étym.
pré-grec, cf.
ἐξαπίνης.