γήποτος

γηραιός

γηραλέος
γηραιός, ά, όν, vieux, âgé, Hés. O. 376 ; Pd. P. 4, 157 ; Eur. Alc. 60 ; Hdt. 3, 64, etc. ; Xén. Ages. 11, 15 ; Plat. Conv. 179e ; en parl. de choses (cœur, esprit), Eschl. Suppl. 606 ||
E Fém. γηραιός, Ant. 125, 25.
Étym. γῆρας ; cf. γεραιός.