ἁμαρτῆ

ἁμάρτημα

ἁμαρτητικός
ἁμάρτημα, ατος (τὸ) [ᾰμ]
1 erreur, faute, Thc. 2, 65 ; Soph. Ant. 1261 ; Plat. Pol. 296b, etc. ; p. opp. à ἀδίκημα (v. ce mot) ||
2 infirmité, maladie, Plat. Gorg. 479a.
Étym. ἁμαρτάνω.