ἰσοστατέω-ῶ

ἰσόστροφος

ἰσοσυλλαϐέω-ῶ
ἰσό·στροφος, ος, ον [Ῡ]
1 également tendu (propr. tourné) Nicom. Harm. 11 ; Jambl. V. Pyth. 250 ||
2 opposé, contraire, c. ἀντίστροφος, Sext. 191 Bkk.
Étym. ἴ. στροφή.