κακοποιός

κακο·ποιός, ός, όν [ᾰ] malfaisant, Arstt. Nic. 4, 3 ; Pol. 15, 25, 1 ; Spt. Prov. 12, 4 ; en parl. de choses (injure, Pd. N. 8, 56 ; suc d’une plante, Th. C.P. 2, 6, 4, etc.).