καταγελάστως

καταγελάω

κατάγελως
κατα·γελάω (f. -άσομαι ; pass. ao. κατεγελάσθην, pf. καταγεγέλασμαι) rire de, se moquer de, abs. Eur. I.T. 372 ; Ar. Eq. 161 ; Plat. Prot. 323b ; τινος, Hdt. 5, 68 ; Plat. Gorg. 482d ; Ar. Ach. 1080 ; τινι, Hdt. 3, 37, 155 ; ἐπί τινι, Thém. 272 ; τινα ou τι, Eur. Bacch. 286 ; Spt. Ps. 24, 2, etc. de qqn ou de qqe ch. ; d’où au pass. être un objet de dérision, Eschl. Ag. 1271 ; Thc. 3, 83 ; Plat. Euthyphr. 3c, Rsp. 330d, etc.