καταποντίζω
καταποντισμόςκατα·ποντίζω, jeter à la mer :
τινά, Lys.
142, 16 ; Dém.
677, 6, qqn ; au
pass. καταποντίζεσθαι ὑπὸ τῆς
θαλάσσης, DS. 18, 20, être submergé par la mer ; εἰς τὸ πέλαγος, Plut.
Tim. 13 ;
ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης, NT. Matth. 18, 6, être précipité dans la mer, au fond de la
mer ; fig. κ. τὰς
βουλάς, Lib. 2,
576, jeter à la mer les projets, les desseins.