μεγαλοφωνία

μεγαλόφωνος

μεγαλοχάσμων
μεγαλό·φωνος, ος, ον []
I qui a la voix forte, Hpc. 1180g ; Arstt. G.A. 5, 7, 7 ; DS. 11, 34 ||
II fig.
1 qui a le verbe haut, Dém. 415, 15 ||
2 au langage élevé ou sublime, Ath. 564d ; Plut. M. 881a ||
Sup. -ότατος, DS. 11, 34 ; Ath. 564d.
Étym. μέγας, φωνή.