μεγαλόφωνος
μεγαλοχάσμωνμεγαλό·φωνος, ος, ον
[ᾰ]
I qui a la voix forte,
Hpc. 1180g ; Arstt. G.A. 5, 7, 7 ; DS. 11, 34 ||
II fig.
1 qui a le verbe haut,
Dém. 415, 15
||
2 au langage élevé
ou sublime, Ath.
564d ;
Plut. M.
881a ||
Sup. -ότατος, DS. 11, 34 ; Ath. 564d.
Étym.
μέγας, φωνή.