μινύρισμα

μινύρομαι

μινυρός
μινύρομαι (seul. prés.) [ῐῡ] c. μινυρίζω, Eschl. Ag. 16 ; Ar. Eccl. 880 ; en parl. du rossignol, Soph. O.C. 671 ||
E Impf. 2 sg. poét. μινύρεο, Call. L. Pall. 119.