ὀνοκένταυρος

ὀνοκέφαλος

ὀνοκίνδιος
ὀνο·κέφαλος, ος, ον [ᾰ], à tête d’âne, Orig. c. Cels. 6, p. 300.
Étym. ὄν. κεφαλή.