ὀνομακλυτός

ὀνομάκλυτος

Ὀνομάκριτος
ὀνομά·κλυτος, ος, ον [ῠ] qui rend célèbre, Simm. (Tzetz. Hist. 7, 107).
Étym. ὄν. κλυτός.