περιμήκης
περιμηρίδιονπερι·μήκης, ης,
ες :
1 très long (croc,
baguette, etc.) Od. 9, 488 ; 10, 293 ; 13, 107,
etc. ||
2 très haut (roche,
Il. 13, 63 ;
montagne, Od. 13,
183, etc.) ||
3 très gros (pierres,
Hdt. 2, 108 ;
ancres, Hdt. 7,
36, etc.) ||
4 p.
ext. très vaste (habitation) Hdt.
2, 100 ||
Sup. περιμήκιστος, Plut.
M. 1077b ||
E Dor. περιμάκης
[ᾱ] Anth.
6, 125.
Étym.
π. μῆκος.