φιλαλέξανδρος

φιλαλήθης

φιλαλήθως
φιλ·αλήθης, ης, ες [ῐᾰ] ami de la vérité, Arstt. Nic. 4, 7, 8 ; DS. 1, 17, 76 ; Plut. Mar. 28, M. 39c ; Luc. Pisc. 20 ; en parl. d’une classe de philosophes, DL. 1, 17 ||
Sup. -έστατος, Ath. 588a.
Étym. φ. ἀληθής.