φιλοπονία

φιλόπονος

φιλοπόνως
φιλό·πονος, ος, ον []
1 act. qui aime le travail, laborieux, actif, Soph. Aj. 879 ; p. opp. à ἄπονος, Plat. Rsp. 535c ; φ. πρός τι, El. V.H. 1, 12 ; περί τι, Xén. Mem. 3, 4, 9, qui se donne de la peine pour qqe ch. ||
2 pass. qui coûte de la peine, laborieux, pénible, Xén. Cyr. 7, 5, 47 ; Cyn. 6, 8 ||
Sup. -ώτατος, Xén. Cyr. 7, 5, 47 ; Isocr. 127d.
Étym. φ. πόνος.