προοδοποιέω-ῶ
προοδοποιητικόςπρο·οδοποιέω-ῶ (ao.
προωδοποίησα, pf. προωδοποίηκα,
pf. pass. προωδοποίημαι) ouvrir ou
frayer le chemin, Luc. Lex. 22 ; fig. :
1 intr. : πρ. τινι,
Arstt. Rhet.
2, 13, 7 ; πρός
τι, Arstt. Pol. 7, 17, 5, ouvrir la
voie, donner accès à qqe ch. (à la peur, à l’étude, etc.) ; d’où au pass. être préparé, disposé : τινι, Arstt. P.A. 2, 4, 4 ;
πρός τι, Arstt.
Rhet. 2, 2,
10 ; εἴς τι, Arstt. Probl. 2, 11, à qqe ch. ||
2 tr. πρ. τὸ σῶμα πρός τι,
Arstt. Probl.
2, 11, 2, disposer le corps à qqe ch. ;
τὴν ψυχὴν εἰς σοφίαν, Sext. M. 6, 34, préparer l’âme (litt. lui ouvrir la voie, etc.) à la sagesse.