προφητεύω
προφήτηςπροφητεύω (impf.
προεφήτευον ou
mieux ἐπροφήτευον, f. προφητεύσω, ao. προεφήτευσα
ou mieux ἐπροφήτευσα, pf. inus. ;
pass. pf. προπεφήτευμαι ou mieux
πεπροφήτευμαι)
1 être interprète d’un
dieu, Pd. fr. 127
Bgk ; Hdt. 7,
111 ; Eur. Ion 413 ||
2 p.
suite, annoncer l’avenir, prophétiser, acc. Eur. Ion 369 ; Arstt. Mund. 1, 2 ; abs. Plat. Phædr. 244d ||
3 expliquer de vive voix
les textes sacrés sous l’inspiration de l’Esprit saint,
NT. Luc.
1, 67 ; Joh.
11, 51 ; Ap.
2, 17, etc.
||
E Fut. dor. προφατεύσω
[ᾱ] Pd.
fr. 127 Bgk.
Étym.
προφήτης.