ῥῆμα

ῥηματικός

ῥημάτιον
ῥηματικός, ή, όν [ᾰ] t. de gr. du verbe, verbal, D. Thr. 634, 26 ; DS. 5, 158, etc. Reiske ; τὸ ῥηματικόν, DH. Comp. 22 ; Sext. M. 1, 195 ; Gramm. le verbe.
Étym. ῥῆμα.