σφαγιασμός

σφάγιον

σφάγιος
σφάγιον, ου (τὸ) []
1 victime pour un sacrifice, Eur. Hec. 108, 119 ; Or. 842, etc. ; en prose, Dém. 1398, 7 ; au plur. Hdt. 9, 41, 45 ; Eschl. Sept. 230 ; Thc. 6, 69 ; etc. ; τὰ σφάγια ἐγίνετο καλά, Hdt. 112, les victimes donnaient des signes favorables, Xén. An. 1, 8, 15 ; Eschl. Sept. 379 ; Hdt. 9, 61 ||
2 p. suite, sacrifice, Eur. Hec. 137 ; Or. 658, 811.
Étym. σφάγιος.