σφάγιον

σφάγιος

σφαγίς
σφάγιος, α, ον []
I d’égorgement, c. à d.
1 qui sert à immoler, à égorger, Man. 1, 376 ||
2 qu’on égorge ; subst. τὸ σφάγιον (v. ce mot) ||
3 qui cause la mort, mortel, Hpc. Fract. 775 ||
II de la gorge, Max. π. κατ. 169 ; αἱ σφάγιαι (s. e. φλέϐες) Hpc. 637, 42, veines jugulaires.
Étym. σφαγή.