τερατοποιός

τερατοσκόπος

τερατοτοκέω-ῶ
τερατο·σκόπος, ος, ον [ᾰ] qui observe et explique les prodiges ; subst. ὁ τ. devin, Soph. O.R. 605 ; Plat. Leg. 933c, e ; Arstt. fr. 65.
Étym. τέρας, σκοπέω.