τρισκαιδεκόργυιος

τρισκακοδαίμων

τρίσκαλμος
τρισ·κακοδαίμων, ων, ον, gén. ονος [ᾰ] trois fois malheureux, tout à fait malheureux, Ar. Ach. 1024, Ran. 19, etc. ; Eschn. Tim. § 59 Baiter-Sauppe.